Πράγματι, σύμφωνα με έρευνες τα μωρά γεννιούνται με μια φυσική προτίμηση στη γλυκιά γεύση. Στην πραγματικότητα όμως είναι τέσσερις οι γεύσεις με τις οποίες χρειάζεται να εξοικειωθούν καθώς μεγαλώνουν: γλυκό, ξινό, πικρό και αλμυρό. Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να είναι δύσκολο για ένα μωρό, τουλάχιστον στην αρχή, ν’ αγαπήσει τα λαχανικά όπως το μπρόκολο ή την ντομάτα. Ο χρόνος, ωστόσο, μπορεί ν’ αποδειχθεί ο καλύτερος σύμμαχος!
Σίγουρα ο καθένας μας αντιλαμβάνεται πιο είναι το καλύτερο γι’αυτόν και ίσως μερικοί επειδή είναι συμβιβασμένοι να αισθάνονται καλύτερα… άλλωστε οι προσωπικές μας επιλογές είναι και η ζωή μας. Και τελικά ίσως τη Ζωή μας κατά ένα μεγάλο ποσοστό να τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Και τελικά αν αυτό ισχύει, τότε γιατί να μην τη φτιάχνουμε όσο καλύτερα μπορούμε;
Βέβαια θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, να δεχθούμε αλλά και να σεβαστούμε την επιλογή του συντρόφου μας να μην θέλει να δεσμευθεί , όχι μόνο στην παρούσα στιγμή αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναρωτηθούμε εμείς αν θέλουμε τελικά τα ίδια πράγματα και αν όχι να επιλέξουμε δρόμους χωριστούς. Άλλωστε «χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό», που λέει και η γνωστή παροιμία.
Ο Θυμός, θα λέγαμε, ότι λειτουργεί σαν ένα «εσωτερικό καμπανάκι» ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένα εσωτερικό σήμα κινδύνου που μας ενημερώνει ότι «αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή δεν είναι φυσιολογικό …αντέδρασε!». Και έτσι είναι ακριβώς, αυτό που ζείτε εκείνη τη στιγμή είναι άδικο, αντίθετο, παράλογο, διαμέτρου αντίθετο με όσα ξέρετε και πιστεύετε …όπου αντικειμενικά είναι και δικαίωμά σας!!! ‘Έχετε δικαίωμα στο να διεκδικείτε. Το θέμα είναι το πώς διεκδικείτε.
Τι είναι τελικά η αυτοάμυνα; Άθλημα,πολεμική τέχνη ή τρόπος επιβιώσης; Είναι όλα τα προηγούμενα σε αρμονική συνεργασία. Η κοινωνική ανασφάλεια οδήγησε πολλούς γνώστες των πολεμικών τεχνών, κυρίως δασκάλους,να δημιουργήσουν μια τέχνη που να είναι κατανοητή από όλα τα άτομα ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου. Μια τέχνη η οποία να πατάει στην εκάστοτε πραγματικότητα και να εξελίσσεται […]
Ο χορός δεν θέλει προσπάθεια. Φυσικά και χρειάζονται ατέλειωτες ώρες μέχρι να φτάσεις στην τελειότητα ( που μεταξύ μας δεν φτάνεις ποτέ, αλλά αυτός είναι ο παντοτινός σου στόχος ), αλλά αυτό συμβαίνει , κυρίως, σε επαγγελματικό επίπεδο. Κάθε άνθρωπος μπορεί να χορέψει. Μια ματιά, ένα απλό νεύμα, μία κίνηση του ποδιού και οτιδήποτε άλλο μπορούμε να φανταστούμε μπορεί να θεωρηθεί χορός αλλά ( και προσοχή εδώ! ) με την προϋπόθεση ότι έχει νόημα και υπόσταση αυτό που πραγματοποιείς, το πιστεύεισ, το υποστιρίζεις.
